Afgelopen zondag aangekomen onder de 4 uur in ”t is voor niks’. Mijn Forerunner gaf een afstand van 42 km en 20 meter, wat minder dan een echte marathon en wat minder dan de organisatie op de afstand plakt, die noemen het een trimloop van 42 km en 500 meter.
Deze morgen rond 6.30 uur uit de veren, nog wat overschot van de spaghetti van gisteren achter de kiezen geslagen, het ijs van de ruiten van mijne bak gekrabd en op weg : richting oosten, de opgaande zon tegemoet. In de buurt van Eindhoven sloeg de GPS totaal op tilt, dan maar via binnenbanen en zo met grote omweg (zo’n 25 km teveel gedaan) rond 9 uur gearriveerd aan de startplaatss.
Al dadelijk werd ik ondergedompeld in de zeer gemoedelijke sfeer; van iedereen die met de organisatie te maken had, droop de vriendelijkheid in bakken af, de Nederlandse gezelligheid? Ook onder de deelnemers een prettig gebabbel, ik werd aangesproken door een loopmonument, zal wel nog eens opzoeken wie dat was , die me stelde dat ik hier vandaag vanwege de goede omstandigheden ‘slechts’ 10 minuten zou moeten bijtellen bij mijn gewone marathontijd. Tijdens de gesprekken vooraf bleek ik hier een absoluut marathongroentje. En fait divers : heb maar 2 man gezien die net als ik in korte broek liepen.
Start om 10 uur. Revolver ging niet af. Eerst wat asfalt , een brug omhoog en daarna dus omlaag (zouden we dus ook op het einde nog opmoeten…. ) en dan begon het: bospaden, zandpaden, karrensporen, fietssporen in het zand, verharde fietspaden naast een zandweg, heide, houten constructies over vennen, gras en een keer of 2 – 3 een strookje asfalt van pakweg 300 meter. Gelukkig allemaal kurkdroog en redelijk hard, het had dan ook zwaar gevroren deze én vorige nacht. Meestal slechts plaats voor één loper, soms zelfs amper plaats genoeg voor één man tussen het heidegras.
De natuur was adembenemend mooi: witte rijp bedekte het gras en de heide en zorgde voor feeërieke plaatjes. Vennen en bossen, heide, weilanden en het spookachtige door brand geteisterde bos- en heidelandschap , duinen , het was soms onwezenlijk… Dit is niet in woorden te vatten; dit had ik nog nooit meegemaakt, het geeft een ongelooflijke kick in dit landschap rond te lopen. En dan zag ik nog maar de helft , voor mij naar beneden kijken is immers nodig om niet te struikelen…
En dan de wedstrijd zelf. Tot pakweg km 10 (alle tijden en afstanden komen van mijn Forerunner, doorgekomen aan 53.34 ! ) in een groepje gelopen met een aangenaam babbelende Antwerpenaar van 48. Kent u trouwens Antwerpenaren die niet ‘aangenaam babbelen’. De Antwerpenaar kwijtgeraakt, hij had een sanitaire stop nodig, en het groepje kwijtgeraakt aan de drankenpost toen ik een seconde of 10 verspeelde in het zoeken naar mijn flesje. Dat groepje liep ook steeds verder weg , ik bleef nochtans een vrij goed tempo lopen, mijn tweede 10 km toch aan 54.47, dus doorkomst op 20 km na 1.48.28. Ik begon al te rekenen, onder de 4 uur zou weer moeten kunnen!
Tussen km 10 en 30 heb ik volledig alleen gelopen. Soms zag ik niemand voor mij en niemand achter mij, voor mij gaapte een gat van 300 tot 400 meter en door het constante gekronkel dus niemand te zien. Ook onwezenlijk… Hier liep ik dan… Tussen km 20 en 30 ging het al wat trager maar nog altijd snel genoeg ; een 10 km in 56.01, doortocht na 30 km 2.44.29. En dan begon het verval; op km 32 heb ik even de tijd genomen om al stappend een gelleke en mijn laatste flesje soldaat te maken. Ik had vanaf toen ook weer volk voor me lopen. Er waren me immers tijdens het stappen een paar voorbij gesukkeld. Dankzij die goede mikpunten én karakter en doorzettingsvermogen (is bijna hetzelfde maar allez… ) kon ik toch nog vooruitgeraken. Eens door de afgebrande heide kwam het einde in zicht. Een bord van de 30 km lopers (‘nog 5 km “) vertelde mij dat de trip niet de 42.500 km zou zijn van de organisatie, dat was dus al 2 minuten winst … Want die 4 uur , dat kon maar zou toch nog niet gemakkelijk zijn; ik moest dan aan 6.00 blijven lopen en ja, af en toe (ik denk in totaal een keer of 5 ) heb ik weer gestapt. Uiteindelijk heb ik maar 2 km gedaan trager dan 6.00: 6.11 , tussen 32 en 34 en dat dus vanwege het snelwandelen. Daarna haalde de wil om binnen de 4 uur te arriveren het op de vermoeidheid. Laatste 10 km in 59.31, op km 40 doorgekomen in 3.44.00. De 4 uurgrens zou weer gesloopt worden , dit kon niet meer misgaan ….
Toch eerst nog die laatste 2 -3 km’s afmaken : eerst die brug van het begin op en (uiteraard ook weer…) af maar in plaats van dan ineens naar de aankomst te lopen moet er eerst nog geklommen in het zand ; al bij al viel dat nog mee zowel wat betreft hellingen als geploeter in dat losse zand. En dan val ik over een wortel boenk op mijn bakkes, dadelijk rechtkruipen en direct terug weg, geluk gehad ! De duinen zijn echter niet zo zwaar als aangekondigd. De laatste km op het asfalt was de zwaarste van de hele tocht, er had geen 500 m moeten volgen. Bij de aankomst gereserveerde blijdschap, contentement … De speaker roept mijn naam en woonplaats af en ik zwaai even. Ik moet toch dik 5 minuten bekomen.
Na de douche in de cafetaria nog wat bij de anciens van voor de start gezeten ; ultralopers en veellopers zijn rare vogels : ‘Ik had gene goeie tijd, want ik piste van in het begin bloed’… Een half uurke later rij ik België binnen : U2 op de radio, en ik roep in mijne auto ‘Baby, I’m back ‘ Een uur later ben ik thuis en mijn ‘Baby’ vraagt of ik al gekookt gegeten heb en waarom ik het licht in de garage heb laten branden.
Dit was een marathon buiten categorie, ongelooflijk mooi én zwaar. Maar of ik hier nog ooit ga durven terugkomen?
En de laatste regels zijn voor de organisatie : gewoon geweldig , ik overweeg Nederlander te worden … Bedankt !
Een deelnemer
Wijkblad Coevering Geldrop 